Wij van Fulford Road zijn officieel allen leden van Vanbrugh College, en wij niet alleen, maar ook de mensen die verderop op Fulford Road wonen en de studenten in Fairfax House (en de bewoners van Vanbrugh zelf natuurlijk). Nou zijn we in naam dus leden van Vanbrugh, maar in ons hart zijn we onoverwinnelijke Fulfordianen. Bovendien is het contact tussen ons huis en Vanbrugh zeer beperkt. We krijgen de waarschuwende posters over chlamydia, maar verder gaat het niet. Misschien is dat maar beter ook want chlamydia is al behoorlijk intiem. Toch zijn de banden deze week eens stevig aangetrokken door Sam.
Sam is een vrolijke bekrulde jongeling die in Fairfax House (voor de meer bedeelden) woont en de ondankbare taak op zich heeft genomen om de externe leden van Vanbrugh te helpen. Enkele weken geleden was hij de situatie op komen nemen en had ons verzekerd dat hij zich hard zou maken voor de verbetering van 65-67 Fulford Road. Wij knikten en hadden er maar weinig vertrouwen in. Wie zou zich nou om ons bekommeren?
Des te groter was de verbazing toen dinsdag de bel ging. Ik deed open en daar stond hij, onze grote kleine vriend, met een doos.
"Wat heb je daar?", vroeg ik belangstellend (en in het Engels).
- "Een cadeau."
"Oh."
En wat bleek, hij had een DVD-speler voor ons geritseld. Zijn timing had niet desastreuser kunnen zijn. Dit prachtige stukje moderne techniek werd met enthousiasme begroet en uit alle hoeken en gaten kwamen welhaast ongebruikte DVD's van hoge kwaliteit tevoorschijn. Onmiddelijk startte Sasha 'Muriel's Wedding' en de rest van de middag zwijmelden Sasha, Inez, Lisa en ik bij de tonen van Abba en het knauwend Australische accent. 's Avonds keken we Lord of War. Deze film is bepaald geen komedie, zoals de naam wellicht al weggeeft, maar toch uitermate onderhoudend. Gisteren hebben we Northern Exposure en Blackadder voorbij zien komen.
Dit klinkt allemaal prachtig (is het ook, is het ook), maar iedereen moet studeren op dit ogenblik. Volgende week vrijdag moeten alle essays ingeleverd zijn en dan pas kunnen we achterover leunen en als zombies naar de beeldbuis koekeloeren. Nu houdt het ons alleen maar van ons werk. Bedankt, Sam!
vrijdag 10 maart 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Een gegeven paard Peer...
En het is natuurlijk goed voor de discipline. Succes met de essays!
-xxx-
Is muriels wedding niet die film die aantoont dat je zo lelijk bent als je jezelf voelt en vice versa?
Ik vind die wieleroverwinning, waarover je rapporteerde een wapenfeit van betekenis. Victor in perfide albion; Napoleon, Hitler, wie hebben er eigenlijk ooit gewonnen van, en in Engeland. Na Hadrians wall is dit het eerste teken van succesvolle interventie vanuit het continent.
Zo zie je maar als je je tanden wilt laten zien moet je voor verstand kiezen.
Een reactie posten