Wit

Het sneeuwde. Het sneeuwde deze week. Het sneeuwde zo hard deze week dat scholen in Schotland dicht bleven en zelfs York veranderde in een wit winterwonderwalhalla. Dinsdag was de sneeuw niet ten zuiden van de North York Moors gekomen, voor mij een reden om op de fiets naar de Howardian Hills te gaan om van het geweldige uitzicht te genieten. Vanaf die heuvels kan je namelijk heel mooi naar de nog hoger gelegen heidegebieden van de Moors kijken.
Vrijdag bereikten de sneeuwstormen York. Ik was die dag op de fiets onder het genot van een winterzonnetje naar een ander heuvelgebied gepeddeld, de Wolds. Vanaf daar kon ik heel precies York zien liggen, of althans de plek waar York normaliter te zien was. Nu, echter, zag ik alleen een grote zwarte wolk: sneeuw. Gelukkig barstte de ijstijd pas echt los toen ik York binnenreed, en ik kwam redelijk warm en droog mijn huis binnen.
Omdat Engelsen niet goed voorbereid zijn op sneeuw (ook niet op zon, regen, hagel, wind, onweer, mist en wisselvallig weer, maar dat terzijde) lag het hele land op zijn gat. Na telefonisch overleg met Charlie besloten we niet de volgende ochtend om half zeven naar Liverpool te vertrekken voor de Eddie Soens Memorial Race, gelukkig maar, want de volgende ochtend werd hij afgelast. En hoewel heel Engeland ten noorden van de lijn Penzance-Bournemouth-Dover afgesneden was van alles, behalve de veilingprogramma's op tv, belde ik Alastair op om naar zijn plannen te vragen.
Hij deelde me mee dat juist ten zuiden van het Peak District in Derbyshire (Darbiesjur) een wedstrijd werd gehouden die wel doorging. Fluks pakte ik mijn spullen en Ali en ik spoedden ons naar Ashbourne, preciezer nog naar Darley Moor. Daar reden we een korte wedstrijd waarin ik derde werd en hij zesde. Daarna zijn we nog voor een uurtje het peak district ingetrokken. Dat was werkelijk bloederig mooi. Sowieso voelt elke training hier alsof ik op vakantie ben, en dat terwijl ik tijdens mijn vakantie juist naar Nederland ga! Het moet niet gekker worden...