Dekens

En toen werd ik zaterdagnacht ook nog eens ziek! Wat een waanzin, ik lag rillend en bevend met gierende keelpijn in bed. Om twee uur 's middags stak mijn moeder haar hoofd om mijn deur om verbaasd vast te stellen dat ik inderdaad nog steeds in bed lag. Ik had haar niet van mijn ongesteldheid op de hoogte gesteld omdat ik me te beroerd voelde om uit mijn bed te komen. Het had me al onmenselijk veel moeite gekost om naar de wc te gaan, terwijl die vlak naast mijn kamer is.
Ik voelde me uiterst onprettig, ik kon niet eens lekker liggen vanwege de spierpijn in mijn onderrug. En dat terwijl dat nu juist een van de weinige voordelen is van ziek zijn: je kan lekker de hele dag een liggen. Het moge bekend zijn dat ik dat graag doe. Maar gisteren dus niet, ik lag hevig gekweld in mijn kamer; zelfs in lezen had ik geen zin. In plaats van eenentwintig en 1.95 meter voelde ik me vier en klein. Pas 's avonds laat waagde ik me aan het tweede voordeel van ziek zijn: appelpartjes.
Sinds mensenheugenis eet men in het gezin Van Lakerveld appels, er is zelfs een obscuur gezinslid dat zonder enige moeite kilo's appels per week wegwerkt, inclusief klokhuizen en steeltjes. Maar in geval van ziekte worden de Elstars of Jonagolds geschild en in stukjes gesneden door een van gezondheid blakend familielid. Zo ook gisteren, gelukkig, en zelden smaken appels zo goed. Hmmmm...
Vannacht werd ik nog rillend wakker en begaf me schuddend en bevend naar de wc, maar vanochtend voelde ik me alweer wat beter. Om twaalf uur heb ik uitgebreid gebruncht en mezelf min of meer genezen verklaard, hoewel mijn keel nog wel pijn doet.

PS Ik ben net bij Van Putten (mijn fysiotherapeut) geweest en hij heeft mijn knie weer ingetapet en gezegd dat ik hiermee zoveel mogelijk moet proberen te trainen. De tape houdt mijn knieschijf zoveel mogelijk op zijn plaats en door te blijven fietsen train ik mijn spieren zo dat die de rol van de tape overnemen. Zo hoef ik niet het krachthonk in om speciale krachttraining te doen, maar kan ik blijven doen wat een ware wielrenner echt wil. Fietsen. Met een beetje geluk is het over een kleine vier weken allemaal voorbij.

Blauw

Ik ben vandaag niet alleen geen wereldkampioen geworden (wel werden Yvo Kusters en Malaya van Ruitenbeek 1e en 3e), maar bovendien heb ik na tachtig kilometer de strijd moeten staken. Mijn knie, die staakte. Ik had al eerder afgelopen week een pijnlijke knie, maar na een bezoek aan de fysiotherapeut had ik weer moraal. Mijn knieschijf spoorde niet maar een aantal repen tape, die de fysiotherapeut aanbracht met origamische precisie zouden het in het gareel houden.
Helaas, dat deden ze wel, maar anderhalf uur te kort. Ik zit hier nu zonder verzuurde benen, maar met een zwaar verzuurd gemoed... Nou maar hopen dat ik hier snel vanaf kom.

Leiden

"Hee bekakte student, ben je d'r weer?!"
Ja, de ontvangst was ouderwets hartelijk toen ik me zaterdagochtend vroeg bij mijn ploegmakkers voegde. We zouden om zeven uur naar Groningen vertrekken voor de mooiste wedstrijd van het jaar: De Ronde van Groningen. SwABo reed sterk, nagenoeg elke Swabeul reed voorin het peloton. Maar helaas wisten we in de laatste vijf kilometer niets klaar te spelen en gingen we roemloos ten onder met slechts vijf punten, en een 54e plek voor mij. Bovendien was Norbert (VdS) in de laatste drie kilometer gevallen, de tweede keer al die dag. En hard gevallen. Kortom we hadden met zijn allen nogal een kater. Had ik daar nu weken naartoe geleefd? Stiekem wel, Groningen is doorgaans mijn lievelingsronde omdat ie vaak mythisch zwaar is. Maar ik heb de komende weken nog voldoende kansen om mijn benen te laten spreken, te beginnen met zaterdag.
Gelukkig valt mijn terugkeer verder niet tegen, ik was zeer verheugd dat ik het WK allround kon volgen en ik heb dan ook zitten smullen toen Sven vannacht een prachtig wereldrecord op de afstand der afstanden, de tien, reed. Wat een held! En ook nog eens derde in het klassement, omdat Hedrick voor de derde keer in zijn loopbaan (of is het schaatsbaan) vergat te wisselen... Hij hupte halverwege de bocht nog over de blokjes, maar dat mocht niet baten. Dag Chad! Toch nog een Nederlandse medaille, ik kon met een gerust hart gaan slapen.

Huis

Vandaag heb ik mijn twee essays ingeleverd, het blok zit er op. Nu heb ik vijf weken, jawel vijf weken, vakantie.(Tsja het studentenbestaan is een luizenleventje, tien weken studeren, vijf weken vakantie) Ik kom tijdens mijn vakantie terug naar Nederland om mijn makkers van SwABo bij te staan in Neerlands wielerwedstrijden. Bovendien moet ik nog een essay voor Sociale Geografie in elkaar draaien en ik ga me eens verdiepen in mijn academische toekomst.
Morgen pak ik de trein naar Harwich en dan de veerboot naar Hook of Holland, en dan ben ik weer thuis. Juist op tijd voor de Ronde van Groningen en Annes verjaardag.
Tot gauw!

Op hoop van zege

Mijn eerste overwinning van het seizoen is binnen. Charlie en ik hebben de koppeltijdrit in Beverley gewonnen, onder erbarmelijke omstandigheden! (de dag erna werd ik bovendien nog 5e in een handicaprace, best wel goed, vooral omdat ik in mijn eentje vanuit de laatste groep naar voren ben gereden, bijna naar voren...)

En dan nu:

Het beeld is sterker dan het woord!



















En gehuldigd als winnaars: Charlie en ik.

Kijken

Wij van Fulford Road zijn officieel allen leden van Vanbrugh College, en wij niet alleen, maar ook de mensen die verderop op Fulford Road wonen en de studenten in Fairfax House (en de bewoners van Vanbrugh zelf natuurlijk). Nou zijn we in naam dus leden van Vanbrugh, maar in ons hart zijn we onoverwinnelijke Fulfordianen. Bovendien is het contact tussen ons huis en Vanbrugh zeer beperkt. We krijgen de waarschuwende posters over chlamydia, maar verder gaat het niet. Misschien is dat maar beter ook want chlamydia is al behoorlijk intiem. Toch zijn de banden deze week eens stevig aangetrokken door Sam.
Sam is een vrolijke bekrulde jongeling die in Fairfax House (voor de meer bedeelden) woont en de ondankbare taak op zich heeft genomen om de externe leden van Vanbrugh te helpen. Enkele weken geleden was hij de situatie op komen nemen en had ons verzekerd dat hij zich hard zou maken voor de verbetering van 65-67 Fulford Road. Wij knikten en hadden er maar weinig vertrouwen in. Wie zou zich nou om ons bekommeren?
Des te groter was de verbazing toen dinsdag de bel ging. Ik deed open en daar stond hij, onze grote kleine vriend, met een doos.
"Wat heb je daar?", vroeg ik belangstellend (en in het Engels).
- "Een cadeau."
"Oh."
En wat bleek, hij had een DVD-speler voor ons geritseld. Zijn timing had niet desastreuser kunnen zijn. Dit prachtige stukje moderne techniek werd met enthousiasme begroet en uit alle hoeken en gaten kwamen welhaast ongebruikte DVD's van hoge kwaliteit tevoorschijn. Onmiddelijk startte Sasha 'Muriel's Wedding' en de rest van de middag zwijmelden Sasha, Inez, Lisa en ik bij de tonen van Abba en het knauwend Australische accent. 's Avonds keken we Lord of War. Deze film is bepaald geen komedie, zoals de naam wellicht al weggeeft, maar toch uitermate onderhoudend. Gisteren hebben we Northern Exposure en Blackadder voorbij zien komen.
Dit klinkt allemaal prachtig (is het ook, is het ook), maar iedereen moet studeren op dit ogenblik. Volgende week vrijdag moeten alle essays ingeleverd zijn en dan pas kunnen we achterover leunen en als zombies naar de beeldbuis koekeloeren. Nu houdt het ons alleen maar van ons werk. Bedankt, Sam!

Wijsheid

Verstand komt met de jaren,
dacht ik, net als grijze haren.
Des te groter was mijn schrik
toen gister bleek dat ik
(slechts eenentwintig lentes jong),
terwijl ik tastte met mijn tong,
mijn onwetendheid verloor:
er komt een verstandskies door.

Wit

Het sneeuwde. Het sneeuwde deze week. Het sneeuwde zo hard deze week dat scholen in Schotland dicht bleven en zelfs York veranderde in een wit winterwonderwalhalla. Dinsdag was de sneeuw niet ten zuiden van de North York Moors gekomen, voor mij een reden om op de fiets naar de Howardian Hills te gaan om van het geweldige uitzicht te genieten. Vanaf die heuvels kan je namelijk heel mooi naar de nog hoger gelegen heidegebieden van de Moors kijken.
Vrijdag bereikten de sneeuwstormen York. Ik was die dag op de fiets onder het genot van een winterzonnetje naar een ander heuvelgebied gepeddeld, de Wolds. Vanaf daar kon ik heel precies York zien liggen, of althans de plek waar York normaliter te zien was. Nu, echter, zag ik alleen een grote zwarte wolk: sneeuw. Gelukkig barstte de ijstijd pas echt los toen ik York binnenreed, en ik kwam redelijk warm en droog mijn huis binnen.
Omdat Engelsen niet goed voorbereid zijn op sneeuw (ook niet op zon, regen, hagel, wind, onweer, mist en wisselvallig weer, maar dat terzijde) lag het hele land op zijn gat. Na telefonisch overleg met Charlie besloten we niet de volgende ochtend om half zeven naar Liverpool te vertrekken voor de Eddie Soens Memorial Race, gelukkig maar, want de volgende ochtend werd hij afgelast. En hoewel heel Engeland ten noorden van de lijn Penzance-Bournemouth-Dover afgesneden was van alles, behalve de veilingprogramma's op tv, belde ik Alastair op om naar zijn plannen te vragen.
Hij deelde me mee dat juist ten zuiden van het Peak District in Derbyshire (Darbiesjur) een wedstrijd werd gehouden die wel doorging. Fluks pakte ik mijn spullen en Ali en ik spoedden ons naar Ashbourne, preciezer nog naar Darley Moor. Daar reden we een korte wedstrijd waarin ik derde werd en hij zesde. Daarna zijn we nog voor een uurtje het peak district ingetrokken. Dat was werkelijk bloederig mooi. Sowieso voelt elke training hier alsof ik op vakantie ben, en dat terwijl ik tijdens mijn vakantie juist naar Nederland ga! Het moet niet gekker worden...

Left, right?

Links rijden is niet alleen tegennatuurlijk, gevaarlijk en onhandig, maar het past bovendien totaal niet in de taligheid van het vertoog waarin we ons bevinden! Als voorbeeld de volgende dialoog:

Sasha: "I was pulled over by the police today. I was cycling on the wrong side of the road."
Erik: "The right side..."
Sasha: "No, the wrong side."
Erik: "Right, the right side."
Sasha: "?"
Erik: "Never mind..."

Links in het Latijn is niet voor niets sinister!