Blusdeken

In de serie Gezinsverhalen volgt nu het verslag van het vertoeven van de Van Lakervelden in den vreemde.

Het gezin zat al weken uit te kijken naar de reis. De voorpret was zo enorm dat het werkelijke bezoek alleen maar tegen zou kunnen vallen, maar dit bleek niet het geval. Gelukkig maar. "Maar waarheen", zult u zich afvragen, "zou het befaamde Leidse vijftal afreizen?" Welnu, beste lezer, naar Lancaster. Aldaar zou de oudste telg haar mastertitel uitgereikt krijgen. (Ach, wat worden kinderen toch snel oud. Ik weet nog goed hoe ze geboren werd, tsja...) Ja, zo'n uitreiking der mastertitel is waarlijk geen kleinigheid. Dat staat in de hiërarchie ongetwijfeld boven het Overlevingsbrevet, hoewel watertrappelen met kleren aan bepaald geen sinecure is, dat weet een kind. Kortom de master in spé, de ouders en de tweeling zaten al weken met rode koontjes te wachten tot het moment gekomen was dat ze gezamenlijk naar Lancaster zouden afreizen. Alhoewel, geheel gezamenlijk ging het gezin niet op weg. Een meerderheid van vier verplaatste zich per Peugeot Partner en ferry (niet Hoogendijk). De jongste dochter zag zich door studiedruk genoodzaakt haar bezoek tot een minimum te beperken. Als een ware vrouw van de wereld liet zij zich invliegen om van de ceremonie getuige te zijn. Aldus geschiedde.
Het gezelschap nam zijn intrek in een koddige cottage in het Lancastriaanse heuvelland. Hier brachten zij met plezier het weekend door, maandag zou het ware reisdoel immers pas plaatsvinden. Zij vulden hun tijd met wandelen, lezen en het kijken van Disney-films. Ondertussen was het aantal flauwe grappen niet van de lucht. Het is u ongetwijfeld bekend dat de schrijver dezes hier groot plezier aan beleeft en er zelf graag deel aan heeft. Nu heeft hij dit niet van een vreemde. Een appel valt doorgaans niet ver van de boom. De pater familias heeft alle remmingen laten varen sinds zijn kroost het huis heeft verlaten, zo lijkt het althans. Aan de lopende band kraamt hij nonsens uit. Het summum hiervan was wel zijn niet aflatende stroom verhalen over Pakze.
Pakze is de naam van een imaginaire hond. Deze naam had de oude man enkel en alleen verzonnen om omstanders de stuipen op het lijf te jagen. De vader van het gezinnetje zag helemaal voor zich hoe voorbijgangers verstijfd van schrik zouden blijven staan als hij zijn hond riep: "Pak ze! Pakze!" Om hetgeen aan zijn geestesoog voorbijtrok kracht bij te zetten riep de man te pas en te onpas plotseling de naam van zijn hond en veinsde bovendien dat de trouwe viervoeter hard aan zijn leiband (eveneens imaginair) trok. De verhalen over het lieve huisdier waren zo talrijk dat ondergetekende precies weet wat voor hond Pakze is. Het is een zogenaamd vuilnisbakkenras, met korte krul, een soort kroeshaar. De kleur is aldus onduidelijk want vlekkerig van aard. Het beestje is niet groot en niet klein. Hij is aartsbraaf en luistert uitstekend naar zijn naam.
Vreemd genoeg werden de verhalen over Pakze afgewisseld met onverwachte exclamaties van de zin: "had ik maar een blusdeken". Voorgaande uitgesproken als ware de vader een Rinus Michels-imitator. Zowel bij de verhalen over Pakze als bij de blusdeken liep de moeder paars aan en schoot in een nimmer aflatende lachhik. Zoon en dochters konden niet anders dan met open mond en verschrikking in de ogen toekijken. (Hoewel de potsen van hun vader ook meer dan eens een lach aan hen ontlokten) Vervolgens herpakten zij zich, gebaarden naar de verbaasde Engelsen dat hun ouders became mad, indeed, om erna het ouderpaar weer tot bedaren te brengen.
De uitreiking zelf was een lust voor oog en oor. De professoren kwamen ieder in hun persoonlijk kleurig kleed de grote zaal in, begeleid door drie trompettisten. Een waar schouwspel. De alumni, ook gekleed in lange gewaden en getooid met een hoed met kwastje, werden gefeliciteerd door de rector magnificus. Tot slot kreeg Prinses Alexandra een eredoctoraat uitgereikt in de muziek. Het kon de vijf zeer behagen in dat zij in Engeland getuige waren van een typisch engelse situatie. Klassen spelen nog immer een belangrijke rol in het Verenigd Koninkrijk en het ontging de oplettende luisteraar natuurlijk niet dat het Uwe Koninklijke Hoogheid niet van de lucht was.
Vanaf deze plek zou ik nog graag de oudste dochter willen feliciteren met het behalen van de mastertitel: Gefeliciteerd!