Gratis

De Wet van Beijen:
In het dagelijks leven geeft de Nederlandse Erasmusstudent ponden uit alsof het euro's zijn. Dit zijn het niet. De pond is ongeveer anderhalve euro (in waarde) en ook de munten zijn verschillend. Zo hebben de Engelse om een duistere reden een 2 pence munt ter grootte van een wagenwiel. Het is verreweg de grootste munt. Een keer niet gepast betalen betekent bovendien een portemonnee gevuld met pennies en die waardeloze rijksdaalderachtige munten.
In al deze miserie fonkelt echter een lichtpuntje: kortingen. Daar zijn de engelsen dol op. Wie niet? Ik heb al twee keer geluk gehad en de vrekkige Hollander in mij eens lekker verwend.
Toen Frank bij mij op bezoek kwam (vorige week donderdag) had zijn trein vertraging. Omdat ik al naar het station aan het lopen was besloot ik om even de stad in te gaan. Ik ging naar de Gap omdat daar een jasje hing dat ik wilde kopen. Bovendien was het in de uitverkoop, dus echt duur kon het niet zijn. Bij nadere inspectie bleek het £49.99 te kosten. Bijna vijftig pond dus. Nou geef ik vaak ponden uit of het euro's zijn, toch was dit jasje een kleine vijfenzeventig euro. Hmm. Ik besloot, na ampel beraad met mijn andere persoonlijkheden ('Das niet duur' 'Nee' 'Hoewel..., nee'), het te kopen. Met een energieke pas hobbelde ik naar de kassa. Alwaar de kassamevrouw me toevertrouwde dat dit jasje met fijne snit slechts £8.97 kostte. Dat is bijna negen pond! Zelfs als ik ponden uit zou geven als euro's... dan nog! Sindsdien draag ik het ding dag en nacht, want van zo'n voordeel moet een mens optimaal genieten.
De dag erna volgde nog meer voordeel. Ik was die week erg onder de indruk geraakt van de Times. Wat een heerlijke krant. Daarom was ik de stad in te gaan om een exemplaar aan te schaffen. Vreemd genoeg zaten alle exemplaren op deze vrijdagmiddag in een cellofaantje. Maar ik liet me niet afschrikken door hun vreemde voorkomen en nam de bovenste krant van de stapel. Bij de kassa ontstond enige ophef omdat er kennelijk iets miste in mijn cellofaan. De verrassing was des te groter bij mij toen bleek dat ik een roman bij de krant cadeau kreeg. Hugo Hamilton's 'The Speckled People'. De kaft alleen al! Had ik zomaar voor £0.60 (iets meer dan een halve pond) een prachtig boek dat mij nu al de hele week boeit. Als ik niet aan het studeren ben natuurlijk, ik had het namelijk nogal druk de afgelopen week. Dat verklaart mijn zeven dagen durende mediastilte.
Ik moest de laatste hand leggen aan mijn werkstuk voor Onderzoeksseminar III, de biografie van Hanns Albin Rauter. Verder gingen mijn reguliere lessen hier ook gewoon door.
Gisteren hadden we een huisfeest in Huize Fulford. Sasha en Samia vierden beiden hun verjaardag. We begonnen de avond met een waar feestmaal dat Chiara in elkaar gedraaid had. De heerlijkste pizza's... Vervolgens hebben Claudia en ik een vrachtwagenlading ballonnen opgeblazen, waarvan ik nu nog de spierpijn in mijn wangen voel. Er zaten namelijk van die langwerpige tussen en het is een ware crime om die op te blazen. Het is nu alsof ik een hamster ben die teveel mondvoorraad in zijn wangen heeft geduwd en nu met heen en weer zwabberende wangzakken door het leven moet. Daarna stroomde het huis vol met studenten van velerlei pluimage (wederom voornamelijk Frans) en ontvouwde zich een magnifiek feest. De sfeer was buitengewoon goed en aan de ravage te zien die ik vanochtend aantrof toen ik om acht uur opstond (ik ging meedoen met de reliability ride van Clifton) had iedereen het naar zijn zin gehad. En toen ik terugkwam was een groot deel van de rommel opgeruimd en zat een groot deel van mijn huisgenoten zowaar aan een heus Engels ontbijt.
En nadat ik me ontdaan had van een dikke laag echte Engelse pekel en drek trakteerde ik mezelf op toost met kaas, lemon curd en marmite (niet allemaal door elkaar) en een grapefruit. Lekker... Hmmm. (belangrijk is om te weten dat ons gebaar voor 'hmmm lekker', het langs je oor zwaaien van je hand, in de meeste andere landen iets heel anders betekent. Meestal heeft het met een handgemeen te maken, u bent gewaarschuwd)