Afzien

Gisteren was het dan eindelijk zover, mijn eerste wedstrijd van het seizoen en in Engeland nog wel. Ik had zaterdag al mijn spullen al ingepakt en zelfs boterhammen gesmeerd omdat ik om half acht 's ochtends bij Alastair had afgesproken, en zo lang mogelijk in mijn bed wilde blijven liggen. We zouden samen naar de Clayton Velo Spring Classic Handicap nabij Clitheroe (Lancashire) gaan.
De volgende morgen werd ik met goed moed wakker en spoedde me na een voedzaam ontbijt van Schotse Havermout naar 10 Barlow Street, de residentie van de heer Alastair Kay. We laadden de fietsen in en na een voorspoedige reis kwamen we aan in een regenachtig Bashall Eaves. We kleedden ons om in de Village Hall, waar alle Engelsen zich beklaagden over de kou. Daarnaast klaagden een boel coureurs dat er zo'n sterk deelnemersveld was op komen dagen dit jaar. Tijdens het inrijden lichtte Alastair me in dat er een aantal kleppers aanwezig waren en dat ik daar op moest letten.
Toen wij, categorie 1 (ben ik) en Elite, als laatste vertrokken lag het tempo onmiddelijk hoog, en omdat de wind uit oostelijke hoek bulderde posteerde ik me in het soepel draaiende molentje vooraan het vijftig man grote peloton. Ik was deze wedstrijd ingegaan als trainingswedstrijd en schuwde het zware werk niet, misschien had ik dat beter wel kunnen doen. Hoewel... mede door mijn inzet slaagde ik weg te komen in een kopgroep van zo'n tien man, het aantal medevluchters wisselde nogal omdat we ook mensen uit andere categorieen oppikten. (voor uitleg klik hier) Ik dacht dat de kopgroep na een aanvankelijk loeizware fase wel een wat aangenamer tempo zou aannemen, maar dit bleek ijdele hoop. De mannen van Dart en Recycling bleven de groep geselen met hun aflossingen, ik verzaakte zo nu en dan aan de staart van de groep om even op adem te komen.
De wedstrijd was 90 kilometer lang, en dat betekende in dit geval 17 rondjes. We waren ontsnapt na 5 rondjes en twee ronden voor het einde begon het gelazer: demarrages... Ik kon ondertussen mezelf wel voor mijn kop slaan, gelukkig had ik mijn helm op, want ik had mijn kruit in het begin van de strijd verschoten en voelde nu dat mijn lot onherroepelijk zwaar zou zijn. Mijn hoofd wilde wel, maar mijn benen begonnen langzaam maar zeker leeg te lopen. Ik had in mijn enthousiasme en omdat de koers voortdurend hard werd gemaakt te weinig gegeten en gedronken en voelde mijn spieren tegen de kramp aankruipen. Anderhalve ronde voor het einde moest ik de kopgroep laten gaan en even later werd ik ingehaald door een groepje achtervolgers onder aanvoering van Alastair. Ik kon niet meer aanpikken en volledig murw gebeukt door de wind en opgebrand door de harde koers werd ik nog door een enkeling gepasseerd en moest genoegen nemen met de 16e of 17e plek. (alleen de eerste 10 worden hier geklasseerd...)
Ik was hevig teleurgesteld, maar Alastair (de beste wielrenner uit York, zo zegt men: onder andere winnaar van een bergetappe in de Ronde van Saudi Arabie in 2001) was hevig onder de indruk van mijn rijden. Maar ik was uit de kopgroep gelost, zei ik, volgens mijn coach is dat de grootste zonde! Maar ach, het was een goede training en een wijze les. Bovendien, na de koers legde Alastair uit met wie ik nou precies op pad was geweest: de top 10:

1 Chris Newton
2 Kevin Dawson
3 Graham Briggs
4 Ben Greenwood
5 Sam Webster
6 Robin Sharman
7 Dieter Droger
8 Stephen Feeney
9 Paul Oldham
10 Alastair Kay

De moraal van het verhaal: ook al heb je goede moraal, met een wereldkampioen, de beste Britse allrounder en de nationaal kampioen bij de Beloften in een kopgroep moet je op je tellen passen...