Uit

Op de eerste zaterdagavond was het meteen raak. De pub lonkte. De roep was te luid om het te weerstaan en daarom had Gildas een aantal jongelingen uit Fulford Road 65-67 opgetrommeld om York eens even goed onveilig te gaan maken. Zo gezegd, so done.

Claudia, Gildas, Sacha, Chiara, Martha, Mikhail en Erik wandelden langs de Ouse naar het centrum waar de gehele Yorkse jeugd al op de been was om eens flink te gaan kantelen. Het was pas half tien, voor de Hollander in het gezelschap was het dus een behoorlijk vreemd gezicht. In Nederland ben je niet bepaald hip als je al om half tien je stampub in komt waaien. Nee, het liefst steek de Nederlander zijn hoofd pas rond middernacht om de deur van Lokaal 9. Maar dit was niet het enige dat opviel. Eigenlijk vielen de nieuw aangekomen Erasmusstudenten van de ene verbazing in de andere. Zo bleken Engelse meisjes het dragen van een jas op een natte koude winteravond volkomen onnodig te vinden. Op naaldhakken en in opzichtige kleding gehuld bibberden ze door de straten. Het leek haast of er een themafeestje in de stad was waarvoor de dames zich verkleed hadden. Het leek wel of het een wedstrijdje sletterig kleden was. Maar nee, dit is folklore, bezweerde Gildas. Je kan de Engelse meisjes alles laten doen op een uitgaansavond, knipoog, niets is te gek. Maar na afloop zijn ze je naam vergeten, zuchtte hij.

Na enkele vruchteloze pogingen om een geschikte pub (waaronder café Orgasmic!?) te vinden zeeg het groepje neer in de zachte stoelen van een knijpje aan de oever van de Ouse. Hier probeerden zij elkaars talen te spreken, dat lukte heel behoorlijk. Nazdravje, prost, santé, salute, proost, cheers! De muziek was een vreemde mix van Franz Ferdinand, Abba en de Spice Girls. Kortom de stemming was opperbest.

Rond middernacht keerden de studenten huiswaarts en waren ze getuige van een opzienbarende gebeurtenis, althans in hun ogen. Vlak voor het groepje waggelde namelijk een zwaar beschonken Engelse met vriend. Zij, fors uitgevallen, had moeite om te blijven staan op haar hakken. Hij had moeite om haar overeind te houden, zij was immers fors gebouwd. Aanvankelijk zwalkten ze nog vrij succesvol, ze kwamen vooruit. Plotseling bukte de deerne, wellicht omdat er iets aan haar schoen markeerde, wellicht zonder reden ze was tenslotte lam. Bij deze onverwachte manoeuvre lichtte haar onderrug annex aanzet tot bilspleet bleek op in het licht van de straatlantaarns. Daar bevond zich een tatoeage. Ze had haar naam op haar rug getatoeëerd! Waarom? Wie zet in vredesnaam zijn naam op zijn rug? Was het opdat mannen ’s ochtends bij het ontwaken dan toch haar naam wisten als ze heimelijk haar kamer verlieten? Met moeite hees haar vriend haar overeind, en voort ging de tocht.

Maar het zat het koppel tegen. Na het oversteken van een straat was de schoen van de dame half los geraakt. Aangezien zij zich onmogelijk kon bukken om er iets aan te doen had de man zich laten verleiden tot hulp. Zonder enig succes stond hij aan haar voet te sjorren. Of hij nu uit evenwicht was geraakt en zich aan haar had vastgegrepen of dat zij zelf debet was aan datgene dat volgde is onduidelijk. Wel duidelijk was dat ze daar plotseling met een borst uit haar shirt tegen de gevel hing terwijl de jongen zijn aandacht nog volledig op haar schoen gericht had. Al met al maakte ze geen charmante indruk…

Toen zei Sacha: “En het was niet eens een mooie borst. Hij was lelijk!” En zo was het.