Ondeugend

Vandaag had ik mijn eerste college... Ja, het was een zware anderhalve week. Na binnenkomst in de haast onvindbare zaal, toch gevonden, nam ik plaats op een stoel in de kring. Ik was weer helemaal terug in mijn kindertijd (heb ik eigenlijk nooit verlaten, maar dat terzijde) op de Dukdalf. Een kringgesprek! Ik had alleen niets bij me. Geen object voor de vreemde-dingenkring, geen artikel voor de krantenkring, geen versje voor de gedichtenkring. Niets. Ik hoopte dat het een vertelkring zou zijn. En gelukkig, dat was het ook.
Vreemder voor me was de stoel waar ik in zat. Het had slechts aan één kant een armleuning. En daar zat een tafeltje aan vast. Je weet wel zo'n Amerikaans schoolstoeltafeltje. Zo een waar met geen mogelijkheid een multomap op past. Nou heb ik geen klapper, dus dat kwam goed uit. Maar ik vond het een ervaring. Ik voelde me helemaal saved by the bell.
Wel merkte ik dat de stoelen een verkeerde verhouding hebben, althans met mij. Om namelijk een beetje goed te kunnen schrijven moet ik onderuitzakken. Dan pas kan ik mijn onderarm op het tafeltje leggen. Maar nu het probleem: van mijn moeder moet ik altijd rechtop zitten! Want anders groei ik krom, zoals zovelen aan mijn vaderskant van de familie. Maar belangrijker nog: onderuitgezakte studenten maken volgens mijn moeder een ongeïnteresseerde indruk, en dat wil ik ten allen tijde vermijden.
Ik stond dus voor een torenhoog dilemma. Ofwel mijn academische vorming verwaarlozen door niet mee te schrijven. Ofwel door ongehoorzaam te zijn. Wat een gruwelijk keuze. Maar ik heb uiteindelijk besloten om met een uitermate geïnteresseerd gezicht iets onderuitgezakt me volledig op het onderwerp te storten. Madness and the Asylum, net wat voor mij!