Feest en lange marsen

Gisteravond was mijn eerste huisfeest in York. Omdat de tentamens voorbij waren, die zijn hier aan het begin van het nieuwe blok, en omdat er nieuwe mensen in het huis waren. (waaronder ik inderdaad) Helaas was er voor het feest niet omstandig geadverteerd en dus was de opkomst redelijk gering. Een groot deel van de huisgenoten was er niet... Dit mocht de pret echter in het geheel niet drukken. Er waren voldoende versnaperingen, voldoende Fransen voor de sfeer en een prettige ambiance. Toen rond middernacht, of even erna, de Strongbow en andere spiritualia opraakten besloten de Franse fuifnummers om een ander feest te bezoeken. Altijd op zoek naar nieuwe horizonten besloot de meerderheid van de feestvierenden mee te gaan op weg naar het volgende huisfeest, slechts vijfentwintig minuten lopen van Fulford Road.
Op dit moment in het verhaal is het belangrijk om even terug te gaan naar de avond ervoor. Die avond hadden we met een groepje besloten uit te gaan. In eerste instantie had Gildas ons voortvarend naar een soort loungeclub geleid, alwaar Guillaume en enkele andere Franse studenten zich in weelde wentelden. Dit prettige knijpje sloot echter al om elf uur de deuren en dus stonden we snel weer buiten. Op dat moment namen de Fransen het heft in handen, maar zoals zou blijken, met de Franse slag. Na twintig minuten wandelen bleken we namelijk op weg te zijn geweest naar een reggae feest dat al afgelopen was. Onverrichterzake keerden we weer terug binnen de muren van York. (Echter vlak voor de muren in een parkje zagen we nog wel een beschonken Engels vrouwspersoon met haar billen bloot op het gras liggen terwijl even bezopen vriendinnen probeerden haar af te schermen van nieuwsgierige voorbijgangers, tevergeefs. Vermoedelijk moest het meisje plassen, maar was die handeling iets te ingewikkeld in benevelde toestand en was ze omgevallen. Over twee weken kan ik kwartetten met blote ledematen!)Uiteindelijk hebben we nog een pub gevonden waar we alsnog een prettige tijd hebben beleefd.
Toch betekende hetgene dat we vrijdag meemaakten een voorbode voor wat ons zaterdag te wachten stond. We gingen naar een huisfeest waar Harriet aanwezig was. Aanvankelijk wisten we alleen de straat waar het huis in kwestie, en dus ook het feest, zich bevond. Onderweg kregen we meer informatie: het was nummer 141, maar Harriet had left the building. Na ampel beraad besloten we om als doorgewinterde party crashers toch onze weg te vervolgen naar het feest. We hebben echter huisnummer 141 helemaal nooit gevonden. De rijtjeshuizen stopten bij 125 en gingen verder bij 145. Daartussen zaten twee appartementen complexen. Eén ervan met huisnummer 127 en de ander had de nummering van de zijstraat. Kortom we bevonden ons in een soort Bermudadriehoek waar huizen en feesten in het niets leken te verdwijnen. Na veel vruchteloze zoekpogingen hebben we het opgegeven en zijn we terug gegaan en hebben ons bed opgezocht...
Kortom, ik heb me uitstekend vermaakt. Ik heb het niet snel koud en ik heb geen problemen met nutteloze verplaatsingen (anders neem je niet deel aan de Ronde van Abbenbroek). Bovendien is het erg grappig om te zien hoe iederen elkaar als makke schapen volgt terwijl er geen duidelijk plan is. Ik dacht altijd dat dit een Italiaans verschijnsel was, ik noem een Voghera, maar kennelijk is het wijder verbreid.
Ja, je maakt wat mee als Vredestein band.