Bergafwaarts

Vandaag heb ik me voor en training bij de mannen (en een vrouw) van Clifton Cycling Club gevoegd. Ik had op internet gelezen dat ze elke zaterdag vanuit het centrum de omgeving in trokken, en dat leek me wel wat. Een kans om mensen te ontmoeten en om de omgeving een beetje te leren kennen.
Iets over tienen vertrokken we met een mannetje of twaalf voor een tocht heen en weer naar Malton. Hier liggen een aantal Zuid-Limburgachtige steile korte heuvels, en die zochten we natuurlijk op. Een beetje een wielrenner houdt niet van plat. (ik wel, maar ik hou ook van spaghetti met komijnenkaas en appelstroop, dus dat zegt niets) Het tempo lag niet heel hoog en aanvankelijk dacht ik dat ik erna misschien nog wat extra zou gaan trainen, maar de heuvels bleken echte kuitenbijters te zijn, dus na 2,5 uur had ik wel genoeg gedaan. Gelukkig ging het af en toe ook naar beneden en nu heb ik als maximum 78km per uur op mijn tellertje staan. Gordels vast...
Ik heb me tijdens de rit een beetje laten voorlichten over de wielrennerij in de omgeving. Er is voldoende te doen, zo begreep ik. Tijdritcompetities, wegwedstrijden en zelfs criteriums.
Toen de groep probeerde een soort wedstrijdje te maken van het einde van de tocht kwam ik met Charlie alleen vooruit te zitten. Vlak voor het plaatsnaambordje (niet York, maar de naam is me ontschoten) reed ik hem los. Hij was onder de indruk. Ik werd door hem meteen gerecruteerd voor de openingswedstrijd van het seizoen. Dit is op de eerste zaterdag in maart in Liverpool. Het is een zogenaamde handicaprace. Dit betekent niet dat er alleen kleurenblinde, krombenige en slordig in elkaar gezette coureurs mogen deelnemen. Het houdt, als ik het goed begrepen heb in, dat iedereen op een andere plek op het parcours begint, met de 'langzaamsten' vooraan en de snelsten achteraan, zodat het bij de finish heel spannend wordt. Lijkt me leuk.
Daarnaast verzekerde Charlie me dat ik altijd wel een lift naar de wedstrijden in de buurt kon krijgen. Dat is natuurlijk ideaal.
Tijdens de rit heb ik niet alleen Engels gepraat, want het bleek dat een van de renners Nederlands en bestuurskunde had gestudeerd in Hull. En ik moet zeggen, hij sprak goed Nederlands. Ok, zijn accent was een beetje vreemd, maar nog altijf beter dan veel in Nederland wonende Engelsen. Zijn zinsbouw was echter perfect en het was best grappig om met een Engelsman Nederlands te praten. Ik kan het nog.
Kortom, ik heb een prettige training beleefd en morgen ga ik met Charlie en een voor mij nog onbekende ander de hogere heuvels aan de westkant van York in. Boterhammen mee dus.