Louter Rauter

Je hebt van die mensen, tsja...
Sommige mensen die...
Ja, er zijn mensen die je, nou ja, eigenlijk toch maar liever niet uitnodigt op je verjaardag. Sommige mensen daar deel je toch liever op een warme vochtige tropenavond geen eenpersoonsbed mee. Er bestaan mensen die je liever geen dropje geeft als je toch aan het uitdelen bent. Van die mensen die je ontloopt als je ze tegenkomt omdat je liever geen gesprek met ze aanknoopt omdat andere mensen dan weleens zouden kunnen gaan denken dat je met de persoon in kwestie warme banden onderhoudt. Die mensen die je liever een schop zou geven, maar je doet het niet omdat dat nu eenmaal ethisch gezien niet mag. Je kent ze wel, sommige mensen daar zou je nog geen tweedehandspeugootje van kopen. Van die mensen waar je je dode hond nog niet door zou laten dekken. Zulke mensen zijn er.
Goed, dat is al erg genoeg, lijkt me, zulke mensen. Maar denk je nu eens zo'n persoon in. Heb je iemand? Mooi. Vertrippel de nare gevoelens die bij deze persoon horen. Eng hè! Nou, zo is Rauter.

Hanns Albin Rauter. (Nee het is geen typfout: Hanns) Deze 'vrolijke' Oostenrijker (contradictio in terminis?) heeft tijdens de periode 1940-1945 in onze streken vertoeft. Deze man was namelijk als Generalkommissar für das Sicherheitswesen en ook nog eens Höhere SS- und Polizeiführer. Van Germaanse gezelligheid was niet echt sprake. Hij was beschermeling van Himmler en maakte verder met bijna iedereen ruzie, en maakte echt werk van de uitzetting van de Joden. Hij werd de kleine Himmler genoemd, niet zonder reden.
Op 7 maart 1945 vond er per ongeluk een aanslag plaats op Rauter. Verzetsleden uit de omgeving van Apeldoorn wilden een vrachtwagen stelen. Twee van de stoutmoedigen waren ooit SS-ers geweest en hadden voor de gelegenheid zich in hun oude kloffie gehesen. Een derde had zich als Marechaussee vermomd. Zo gekleed gingen ze staan bij de Woeste Hoeve. (volgens mij tegenwoordig ook de naam van een dubieus etablissement in de polder vlak voor Hoogkerk onder de rook van Groningen). Ze posteerden zich op de weg om een vrachtwagen te overvallen, maar hielden per ongeluk de cabriolet van Rauter aan. Kennelijk mankeerde er iets aan de motor van Rauters bolide, anders zie ik niet in hoe het geluid van een cabriolet verward kan worden met dat van een vrachtwagen. Maar goed, de vergissing was daar en er volgde een vuurgevecht waarbij de auto doorzeefd werd met kogels en de assistent en chauffeur van Rauter het loodje legden. Hijzelf weigerde dit, maar hield de schijn wel op toen de vermetele verzetshelden de auto intuurden. Overtuigd dat iedereen dood was maakten de drie dat ze weg kwamen. Rauter werd 's ochtends zwaargewond gevonden en werd naar het ziekenhuis gebracht. Als represaille werden er 117 Nederlanders geëxecuteerd...
In '49 werd hij na een proces, dat als voorbeeld diende voor andere Duitse oorlogsmisdadigers, ter dood veroordeeld. Waar zijn lijk is, dat is nog altijd staatsgeheim. Spannend!!!

Waarom vertel ik dit? Over deze man ga ik voor Onderzoeksseminar III een biografie schrijven. Aan de hand van honderden bladzijden archiefmateriaal zal ik proberen deze man te doorgronden.
Normaal gaat een auteur zich vereenzelvigen met datgene of diegene die hij beschrijft, maar ik neem toch aan dat 't dit keer niet zo zal zijn. Laten we dat in ieder geval maar hopen...


PS Voor de posterfans, bekijk de 'foute' posters op de site van het NIOD.