Publiek geheim

Ik moet proberen nu vol te houden. Kom op Erik, je kan het! Daarom vandaag weer een stukje.
Ik ben er in Krakau meerdere malen op gewezen dat ik altijd verhalen vertel. Dat klopt, ik weet het, en vooral vaak en veel over mijn vader. In ieder geval zelden over mezelf, zoveel heb ik nog niet meegemaakt. Bovendien overkomen mij vooral dingen als ik op de fiets zit. Als ik alleen deze verhalen zou vertellen dan kwam ik al helemaal over als een autistische malloot. (nog meer dan nu)
Ik weet dus dat ik veel verhalen vertel, wat ik niet precies weet is of dit bij het publiek in de smaak valt... Christie heeft me in vertrouwen meegedeeld dat zij het wel leuk vind, waarvoor dank, dank, veel dank. Ik kan me echter ook voorstellen dat het voor sommige mensen teveel van het goede is. Toch blijf ik volharden en deze maal zelfs digitaal. En geen verhaal over mijn vader, maar over mijn huisgenootje Siera:

-Waarschuwing, dit verhaal valt in de categorie 'vies', mensen met een zwak gestel of die zojuist haring met uitjes hebben gegeten wordt ontraden verder te lezen-

Met één voet over de drempel

Vanochtend na een verkwikkende douche en dito ontbijt (bordje Habermout) stapte ik goedgeluimd de deur uit. Wacht, ik was dit van plan, maar moest halverwege noodgedwongen het verlaten van mijn huis staken. Want wat lag daar vrolijk te glimmen onder mijn opgeheven voet, daar op de drempel? Ik had vrij vlug een diagnose gesteld, niet dat ik een kenner ben, integendeel, maar dit was zonder twijfel kots. Braaksel, overgeefsel, bah!
Bij nadere inspectie bleek niet alleen de drempel slachtoffer van de mysterieuze projectielbraker te zijn geweest. Nee, ook onze aandoenlijk ouderwetse voordeur, met panelen en een decoratief randje, was vakkundig ondergebarft. Vlak onder het slot lag een heuveltje brokken op het decoratieve randje. Opgeruimd en proper als ik ben, buiten mijn kamer hè, besloot ik dat de deur niet zonder een grondige wasbeurt zijn diensten als voordeur kon doorzetten. Flux schakelde ik mijn enige mannelijke huisgenoot, Marius, in. Hij was juist bezig aan een soort continental breakfast, maar onderbrak deze met graagte. Onvervaard vulden we een emmer met warm water en daalden getweeën af naar de bezoedelde deur.
Voor we de inhoud van de emmer tegen de deur hadden doen belanden hadden we nog vlug aan de ingrediënten de half verteerde maaltijd gedetermineerd dat we hier te maken met de Mexicaanse schotel die Siera de avond ervoor met smaak verorberd had. Een veeg teken. Zij lag nog in bed, het was reeds 11 uur, en op de voordeur zat haar voormalige diner, hier was vermoedelijk sprake van overmatig drankgebruik of ziekte. Wij gokten op het eerste.
Nadat we als Sherlock en Holmes de dader van deze gruweldaad hadden achterhaald, smeet Marius met ware doodsverachting het lauwwarme water tegen de deur. Het water golfde ogenblikkelijk pesterig terug, we konden het ternauwernood ontwijken. De stemming zat er goed in. Jolig vulden we emmer na emmer en smeten water tegen de deur. Dit bleek echter niet afdoende. Gewapend met de oude afwasborstel (gelukkig hadden we nog een nieuwe) ben ik de witte deurposten te lijf gegaan, waar de groen-bruine spetters gruwelijk detoneerden met onze groene deur.
Uiteindelijk was dan de deur weer zo goed als nieuw en kon ik met een gerust hart en een schone deur achterlatend me naar de Argusvergadering begeven.

's Middags liep ik, klaar om op de fiets te stappen, half in fietskledij gestoken door het huis te drentelen, toen ik Siera aantrof. Zij had juist een wc-marathon gehouden, en haar roerei stond onaangeroerd in de keuken. Naïviteit veinzend vroeg ik hoe het met haar ging. "Slecht", zei ze, "ik heb net in de wc staan kotsen. En oh ja, heb ik nou gister tegen de deur aan gekotst?" Breed grijnzend moest ik dit beamen, zij schaamde zich diep. Ik probeerde haar gerust te stellen dat de opruimwerkzaamheden slechts een bron van vermaak waren geweest, maar het mocht niet echt baten. Jammer want het was echt waar. Ik heb geen problemen met kots tegen de voordeur. (Nee dit is geen vrijbrief voor vrijuit vomeren op de Abstederdijk!) Ik ben eigenlijk een soort vieze man.

Nou lieve kijkbuiskinderen, dit was het weer voor vandaag. Overigens is het wel grappig dat ik hier zit te schrijven op een blog die voor iedereen toegankelijk is, maar waar niemand kijkt, omdat ze denken dat er nooit iets nieuws op verschijnt. Publiek, maar toch een beetje geheim...