Wijnachten

Sinds half november is het eigenlijk al zo, maar met de eerste advent is het kerstfeest hier pas goed losgebarsten. Ik, zo is wellicht bekend, ben van nature geen kerstadept, maar ik ben de afgelopen weken door Berlin en mijn Mitbewohner enigszins bewerkt en ben nu een andere mening toegedaan. Ik sta nu open voor het kerstfeest mét alle toeters en beltrommen. Dat is door de overvloedigheid aan wijnachten in Berlin te wijten.
Toen geliefde S. hier op bezoek was hebben we gezamenlijk al een kleine Wijnachtsmarkt bezocht, maar toen nog onder het mom van Sinterklaasinkopen. In de weken erna werden de dagen steeds korter en de aanwezigheid van kerstlampjes door de hele stad steeds groter. En dan niet zo'n armetierig rijtje feestlichtjes in de plaatselijke winkelstraat, maar alles is hier versierd van de Kurfürstendamm tot aan elke bouwkraan die Berlin rijk is en geloof me, dat zijn er nogal wat. Elke keer als ik in het donker vanuit Dahlem naar huis reed werkten de vrolijke lampjes op me in. De hele stad ademt op zo'n overdonderende wijze wijnachten dat ik daar onmogelijk doof voor kon blijven.
Daarnaast zijn mijn huisgenoten kerstgek. Ik heb nog geprobeerd om dit te veranderen door Sinterklaasliedjes te zingen en ze hebben zelfs van hulpsinterklaas S. chocoladeletters in hun schoen gekregen. Ze vonden het leuk, maar meenden toch dat Sinterklaas niet in de schaduw van de Noord-Duitse Weihnachtsman danwel het zuidelijke Christkind kon staan. Noralbin (ook wel Albinora genoemd) kwamen met een kistje vol plätzchen van Rügen, waar Nora opgegroeid is. Plätzchen zijn traditionele kerstkoekjes en wat mij betreft een mooiere traditie dan de kerstkransje bij ons. Bovendien hebben we gezamenlijk een huis van peperkoek ontworpen, gebouwd en gisteren deels ontmanteld. Ik had bomen, Grietje en het hek gesneden en neem delen ervan mee naar huis. Hoe ouder hoe beter, net als met taai-taai (daar lijkt het dan ook sterk op!). Gisteren hebben we ook nog als huis kerstkoekjes gebakken waarbij de kokos- en chocolade-hazelnootmakronen van mijn hand waren. Ook hiervan verscheep ik een beetje naar de Nederlanden.
Kortom de donkere weken in Berlin waren zelfs voor mij kerstweken. Hoewel, niet helemaal. Vorige week ben ik met Laura naar de intocht van Sinterklaas in Potsdam geweest. De goedheiligman kwam na een weekje over de Noord- en Oostzee en een lange tocht over de Havel in het immer gezellige Potsdam aan. Om preciezer te zijn: hij kwam met de boot aan in Potsdam en ging daarna met Pieten, Burgemeester en Nederlandse diplomaten in optocht naar het holländisches Viertel. Laura en ik waren hier al een tijdje en waren in de veronderstelling dat de goede oude baas ons een loer had gedraaid en er helemaal geen intocht zou zijn. Want behalve het bord aan de rand van de wijk en de talloze Hollanders in klederdracht wees niets erop dat de Sint zelf langs zou komen. Die teleurstelling is nog treffend op de gevoelige plaat gezet, maar gelukkig kwam daarna alles nog goed en kregen we zelfs van een Zwarte Piet uit een kussensloop enkele weeïge pepernoten en keiharde schuimpjes.

Kerst te over dus hier in Berlin, maar echte kerst moet thuis gevierd. Dat wist Erich Kästner ook. Daarom steek ik morgen Das fliegende Klassenzimmer in mijn tas en reis naar Nederland af.