Elke plek heeft een geschiedenis, maar Berlijn heeft er wel erg veel van. Het mooie is dat de geschiedenis hier werkelijk overal te vinden is, ook bij mij om de hoek. Als ik de Ueckermünder Strasse uitfiets kom ik (mits ik linksaf sla bij het uitgaan van mijn voordeur) bij de Norweger Strasse. Hier bevinden zich aan de linkerkant van de straat huizen zoals dat van mij. Hoge pastelkleurige 19e-eeuwse huizen die in de DDR tijd voorzien zijn van fantasieloze balkons. Aan de rechterkant van de Norweger Strasse staat een betonnen schutting, wie even verder rijdt in zuidelijke richting kan met de fiets een groot viaduct op en heeft van daaruit zich op het land achter de schutting. Hier ligt een woestenij van berken, bosjes, spoorlijnen (er splitsen drie S-Bahnlijnen) en verroeste rommel. De huizenblokken aan mijn kant van de schutting en aan de andere kant van de woestenij staan wel tweehonderd meter van elkaar af. Hier ligt een groene strook midden in de stad. Hier stond tot in 1989 de Muur. 28 jaar lang konden de mensen in de Ueckermünder Strasse alleen rechts de Oslöer Strasse in. Nou ja, ze konden wel naar de Norweger Strasse, maar daar konden ze niet verder. Niet verder lopen en niet verder kijken.
Het is moeilijk voor te stellen dat de stad voor iets meer dan een miljoen Berlijners de stad hier ophield. Mijn straat ligt nu midden in Berlijn en lag toen aan de westelijke grens. Als ik in de Norweger Strasse rechtsaf sla en naar het noorden rij dan kom ik bij een ander viaduct en bij S-Bahnhof Bornholmer Strasse. Hier, bij de Grenzübergang Bornholmer Strasse konden de Ossi's als eerste om half twaalf 's avonds op 9 november 1989 de Wessies bezoeken. Enkele jaren later werd de tramlijn vanuit het Oosten naar het Westen doorgetrokken en zijn er bruggen bijgebouwd en heropend, maar nog steeds bevindt er zich een grens tussen Prenzlauerberg (mijn wijk) en Mitte (aan de overkant). Mitte worstelt met criminaliteit, werkloosheid en onvrede terwijl Prenzlauerberg langzaamaan uitgroeit tot een jonge-koppels-met-kinderen-die-ondanks-hun-voortschrijdende-leeftijd-nog-altijd-graag-de-hippe-grootstedelijking-uithangenwijk.
4 opmerkingen:
Wauwie! Mach Erfolg en vraag eens het liedje Bettina aan van de groep Fettes Brot. (Die Jugend von gegenwürtich)
*
....oh oh oh wat een typisch 'hallo-ik-woon-zes-dagen-en-een-paardenkop-in-Berlijn' en ik denk obscure historische pareltjes ontdekt te hebben verhaal. Tsjonge jonge, Grenzübergang Bornholmerstrasse. De bekende, nee wereldberuchte Grenzübergang Bornholmerstrasse. Een must-see op het lijstje van iedere Ostalgofiel. Und davon gibts ja viele... Wist je trouwens dat middenop die Bornholmerbrücke anderhalf jaar geleden een Nederlands meisje werd geinterviewd door de taz? Ze stond daar, fiets aan de hand, en toonde haar vader juist het uitzicht over de ehemaligen Todesstreifen toen een razende reporter en dito fotografe toehapten op deze toeristenidylle. Was een leuk meisje, trouwens. Maar wat er nu van haar geworden is? Woont ze misschien samen met haar geliefde in dat voormalig Oost-Berlijnse yuptopia? Of is de werkelijkheid zo weerbarstig als hij heet te zijn en trotseert zij ergens kilometers verder westwaarts haar dagelijkse heimwee naar...Berlijn, natuurlijk. (Wie dacht je dan?) :~O
Ach ik heb er weleens van gehoord, van dat meisje (inderdaad een vrij leuk meisje) en de Mauerweg... Vreemd genoeg roept dat verhaal associaties met een douche en een wc in een voormalige bedstee op. Hoe zou dat nou kunnen?
Hoi Erik,
gefeliciteerd met je kamer. Het heropenen van je blog vervult me met vreugde. Altijd leuk om te lezen.
Wat mijn Haagse hart extra goed doet is dat er in geschreven staat: Als je met je fiets een hoog viaduct oprijdt heb je zich... Die ontbrekende -t- dat is wat mijn Haagse hart doet overspringen en dan druk ik me nog zach uit :-)
Jaap
Een reactie posten