Even Apeldoorn bellen...

***Ik had net een emotioneel verhaal geschreven en ik was bijna klaar toen plotseling het brandalarm afging en ik kennelijk mijn verhaal niet had opgeslagen. Ik probeer het nog een keer***


Afgelopen weekend was ik wederom in Nederland om wedstrijden te fietsen, ditmaal met het gewenste succes. Ik werd elfde in de Omloop van de Kerspelen en hierdoor hebben de Swabeulen zich geplaatst voor het finaleweekend, oftewel het Nederlands Kampioenschap voor Clubteams. Maar er was niet alleen fietsvreugd, want toen ik vrijdagavond thuiskwam vertelden mijn vader en mijn moeder met een brok in hun keel over het droeve lot van de Zwarte Fiets (ook bekend als Papa's Fiets).
Papa's Fiets (alias de Zwarte fiets) was mijn papa's papa's fiets, een prachtexemplaar: een oerdegelijke Hollandse Gazelle, met Lepperzadel. Toen mijn opa overleed orf mijn vader zijn scheerkwast en zijn fiets, de Zwarte Fiets (ook wel: Papa's Fiets). Gezamenlijk toerden zij door heel Europa, rond de Noordzee, door de Elzas en de stad. Met zesentwintig reservespaken op de bagagedrager, want ja meneer fietst verkeerd, en spaken sprongen om de haverklap. Dat was het enige minpunt aan de fiets, of eigenlijk aan zijn berijder, want ik heb nooit een spaak gebroken. En ondanks het gewicht van bagage en de fiets zelf gleed dit stalen ros als een slede in de sneeuw over 's Heren wegen.
In de jaren '90 raakte Papa's Fiets (de Zwarte Fiets) enigzins in onbruik, dit omdat mijn vader zich met veel plezier voortbewoog op zijn Hakuna Matata. Toen ik in de vijfde zat begon ik de Zwarte Fiets (Papa's Fiets voor vrienden) steeds vaker te gebruiken en ik stofte hem af, ik schuurde hem op en verfde hem opnieuw, de sticker tegen atoomwapens liet ik echter wel zitten (geschiedenis). Ik genoot van het vorstelijk rijgedrag en ook andere gezinsleden gebruikten de Fiets (Zwarte of Papa's) steeds vaker. Zowel Anne als papa als ik maakten menige tocht.
Zo ook vorig weekend (niet het afgelopen, maar dat ervoor), toen het prachtige weer Anne de fiets op naar het strand dreef. Voorwaarde voor het gebruik van Papa's Fiets (ook: Zwarte Fiets) was dat hij altijd stevig aan een paal op slot gezet diende te worden. Volkomen in lijn met deze voorwaarde stalde mijn zuster bij aankomst in Katwijk het rijwiel aan een lantaarnpaal. Na uitvoerig zonne- een zeebaden kwam zij terug en trof de Zwarte Fiets (vaak Papa's Fiets genoemd) in erbarmelijk omstandigheden aan. Een tractor met oplegger had de lantaarnpaal, fiets en twintig andere rijwielen omver gereden. Papa's Fiets (Zwarte) had een verwrongen voorvork, twee kapotte wielen en de deskundigen (papa en ik) zijn er nog niet uit of het frame en het stuur ongeschonden uit de strijd tevoorschijn zijn gekomen. Volgens mij zijn het stuur en kader nog goed en is Papa's Zwarte Fiets nog te herstellen. Ik ga deze zomer maar eens op zoek naar een oude voorvork, een antiek spatbord en twee mooie wielen.