Didn't we have a lovely time...

Het was weer even stil (aan de overkant), maar nu toch weer een bericht van mijn hand. Ik ben nog in het land der levenden, en Engelsen.
Ik had wederom een wielerloos weekend, want ik was in Wales. Chiara, Lisa, Sasha en ik waren samen met Marta, Yukino en Barbara (ja zes deernes en slechts een enkele knaap) een weekendje weg. Lekker weg in andermans land. We vertrokken zaterdagochtend met twee huurauto's naar Angelsley. De reis verliep volledig smetteloos, hoewel Marta bij vertrek haar auto te dicht langs een taxi reed en een mooie kras creeerde (ik kan geen trema vinden) en bij aankomst in Beaumaris haar achteruitkijkspiegel aan diggelen reed, en die van een geparkeerde auto. Aangekomen na een excellente roadtrip, dompelden we ons onder in het karakter van het gezellige Beaumaris.
's Avonds reden we naar ons hotel in Llandudno (spreek uit: Vwergwynned) (oh nee toch niet: Landidno) (het is toch onverstaanbaar, dat Welsh), een Victoriaans plaatsje in de buurt van Bangoren Conwy, waar we in een prachtig hostel verbleven. Het weer was ondertussen ook nog eens prachtig en we konden ons geluk niet op.
Op zondag was Lisa jarig en zij wilde dolgraag naar Conwy om het kasteel te bezoeken. Wacht! Niet lachen, dat gebeurt nu eenmaal als je archeologie studeert en bovendien waren Sasha en ik, als geschiedenismalloten ook wel te porren voor een tweede kasteelbezoek. Ik weet niet of de anderen dat ons in dank afnamen.
Behalve een gigantisch kasteel bezit Conwy nog een grote attractie: het kleinste huis in Groot-Brittannie. Ik heb het bezocht en er zijn foto's genomen met een hoog slapstickgehalte omdat mijn kruin ongeveer tot het raam op de eerste verdieping reikt. (foto's volgen)
Na ons bezoek aan het pittoreske plaatsje vertrokken we met taart en zwemspullen naar Llanberis. Nu kreeg ik eindelijk de kans om ten volste te genieten van mijn Engelse auto (het was een Chevrolet, dus niet Engels, maar het stuur zat wel aan de verkeerde kant.) (en de bijrijder ook...), want we namen een mooie toeristische route dwars door Snowdonia, waar we verblind werden door de schoonheid van het gebied. In Llanberis hielden we een picknick en Lisa, Sasha en ik waagden ons bovendien nog in het meernaast de leisteenmijnen. Hartfalen en onderkoeling was ons deel, maar de kou verdoofde alle negatieve gedachten.
Hierna was het helaas alweer tijd om de biezen te pakken, en dat deden we dus ook. We stopten de biezen in de achterbak en reden plankgas terug naar Yorkshire, waar het nog veel warmer was dan Wales. Nu nog smelt ik weg achter het beeldscherm. Ach was het maar weer herfst, dan kon ik weer met mijn zuidwester over straat...