Verslag

Even een egostrelend wielerverslag, maar tevens een inkijkje in de wereld van het Britse wielrennen voor diegenen die het niet kennen. Klik hier. En nog mooier (zie de titel! Hahaha) hier.

Tunnel

Het einde is in zicht. Dit is mijn laatste dinsdag in York, en gisteren was het mijn laatste maandag en daarvoor mijn laatste weekend, want vrijdagavond ga ik scheep. En ik ben niet de enige die zijn biezen pakt, nagenoeg iedereen vertrekt op vrijdag. Maar omdat anderen al eerder vertrekken had ik gisteren een vaarweldiner georganiseerd bij de plaatselijke Italiaan. Ook had ik dit weekend eindelijk de langverwachte Fulford College polo's opgehaald en dus waren we gisteravond in stijl gekleed. Ik moet nog snel van iedereens computer foto's afhalen en vanavond ga ik uit eten met Alastair, Kit en Charlie om mijn Engelse fietsseizoen af te sluiten.
Maar ik heb geen tijd om te treuren, want ik heb een stapel aan Erasmusformulieren om in te vullen, die ik na mijn terugkomst in moet vullen en die voor 1 juli naar de universiteit gestuurd moeten zijn. De oplettende lezer ziet meteen dat dit niet kan omdat 1 juli de dag is dat ik terugkom. Maar omdat sommige formulieren op de laatste dag van mijn verblijf ingevuld dienen te worden heb ik geen andere mogelijkheid dan ze vrijdag nog te faxen, zonder handtekeningen van de verantwoordelijke personen van de Universiteit Utrecht, maar daar tillen ze niet zo zwaar aan. Leve Erasmus, leve de bureaucratie! Hoezo! Hoezo! Hoezo!

Afstand

Twee berichten op een dag en dan nog wel zo vlak achter elkaar...
Ik heb net twee uur achter de computer gezeten om te wachten op de verkiezingsuitslag van de Utrechtse Historische Studentenkring (UHSK). En ik kan met vreugde mededelen dat de leden hebben gestemd voor het installeren van het nieuwe bestuur met Christie, Anna, Katie, Michiel, Stefan en mij als bestuursleden. Ik ben vanaf september voorzitter van de UHSK. Hoera!

Even Apeldoorn bellen...

***Ik had net een emotioneel verhaal geschreven en ik was bijna klaar toen plotseling het brandalarm afging en ik kennelijk mijn verhaal niet had opgeslagen. Ik probeer het nog een keer***


Afgelopen weekend was ik wederom in Nederland om wedstrijden te fietsen, ditmaal met het gewenste succes. Ik werd elfde in de Omloop van de Kerspelen en hierdoor hebben de Swabeulen zich geplaatst voor het finaleweekend, oftewel het Nederlands Kampioenschap voor Clubteams. Maar er was niet alleen fietsvreugd, want toen ik vrijdagavond thuiskwam vertelden mijn vader en mijn moeder met een brok in hun keel over het droeve lot van de Zwarte Fiets (ook bekend als Papa's Fiets).
Papa's Fiets (alias de Zwarte fiets) was mijn papa's papa's fiets, een prachtexemplaar: een oerdegelijke Hollandse Gazelle, met Lepperzadel. Toen mijn opa overleed orf mijn vader zijn scheerkwast en zijn fiets, de Zwarte Fiets (ook wel: Papa's Fiets). Gezamenlijk toerden zij door heel Europa, rond de Noordzee, door de Elzas en de stad. Met zesentwintig reservespaken op de bagagedrager, want ja meneer fietst verkeerd, en spaken sprongen om de haverklap. Dat was het enige minpunt aan de fiets, of eigenlijk aan zijn berijder, want ik heb nooit een spaak gebroken. En ondanks het gewicht van bagage en de fiets zelf gleed dit stalen ros als een slede in de sneeuw over 's Heren wegen.
In de jaren '90 raakte Papa's Fiets (de Zwarte Fiets) enigzins in onbruik, dit omdat mijn vader zich met veel plezier voortbewoog op zijn Hakuna Matata. Toen ik in de vijfde zat begon ik de Zwarte Fiets (Papa's Fiets voor vrienden) steeds vaker te gebruiken en ik stofte hem af, ik schuurde hem op en verfde hem opnieuw, de sticker tegen atoomwapens liet ik echter wel zitten (geschiedenis). Ik genoot van het vorstelijk rijgedrag en ook andere gezinsleden gebruikten de Fiets (Zwarte of Papa's) steeds vaker. Zowel Anne als papa als ik maakten menige tocht.
Zo ook vorig weekend (niet het afgelopen, maar dat ervoor), toen het prachtige weer Anne de fiets op naar het strand dreef. Voorwaarde voor het gebruik van Papa's Fiets (ook: Zwarte Fiets) was dat hij altijd stevig aan een paal op slot gezet diende te worden. Volkomen in lijn met deze voorwaarde stalde mijn zuster bij aankomst in Katwijk het rijwiel aan een lantaarnpaal. Na uitvoerig zonne- een zeebaden kwam zij terug en trof de Zwarte Fiets (vaak Papa's Fiets genoemd) in erbarmelijk omstandigheden aan. Een tractor met oplegger had de lantaarnpaal, fiets en twintig andere rijwielen omver gereden. Papa's Fiets (Zwarte) had een verwrongen voorvork, twee kapotte wielen en de deskundigen (papa en ik) zijn er nog niet uit of het frame en het stuur ongeschonden uit de strijd tevoorschijn zijn gekomen. Volgens mij zijn het stuur en kader nog goed en is Papa's Zwarte Fiets nog te herstellen. Ik ga deze zomer maar eens op zoek naar een oude voorvork, een antiek spatbord en twee mooie wielen.

Didn't we have a lovely time...

Het was weer even stil (aan de overkant), maar nu toch weer een bericht van mijn hand. Ik ben nog in het land der levenden, en Engelsen.
Ik had wederom een wielerloos weekend, want ik was in Wales. Chiara, Lisa, Sasha en ik waren samen met Marta, Yukino en Barbara (ja zes deernes en slechts een enkele knaap) een weekendje weg. Lekker weg in andermans land. We vertrokken zaterdagochtend met twee huurauto's naar Angelsley. De reis verliep volledig smetteloos, hoewel Marta bij vertrek haar auto te dicht langs een taxi reed en een mooie kras creeerde (ik kan geen trema vinden) en bij aankomst in Beaumaris haar achteruitkijkspiegel aan diggelen reed, en die van een geparkeerde auto. Aangekomen na een excellente roadtrip, dompelden we ons onder in het karakter van het gezellige Beaumaris.
's Avonds reden we naar ons hotel in Llandudno (spreek uit: Vwergwynned) (oh nee toch niet: Landidno) (het is toch onverstaanbaar, dat Welsh), een Victoriaans plaatsje in de buurt van Bangoren Conwy, waar we in een prachtig hostel verbleven. Het weer was ondertussen ook nog eens prachtig en we konden ons geluk niet op.
Op zondag was Lisa jarig en zij wilde dolgraag naar Conwy om het kasteel te bezoeken. Wacht! Niet lachen, dat gebeurt nu eenmaal als je archeologie studeert en bovendien waren Sasha en ik, als geschiedenismalloten ook wel te porren voor een tweede kasteelbezoek. Ik weet niet of de anderen dat ons in dank afnamen.
Behalve een gigantisch kasteel bezit Conwy nog een grote attractie: het kleinste huis in Groot-Brittannie. Ik heb het bezocht en er zijn foto's genomen met een hoog slapstickgehalte omdat mijn kruin ongeveer tot het raam op de eerste verdieping reikt. (foto's volgen)
Na ons bezoek aan het pittoreske plaatsje vertrokken we met taart en zwemspullen naar Llanberis. Nu kreeg ik eindelijk de kans om ten volste te genieten van mijn Engelse auto (het was een Chevrolet, dus niet Engels, maar het stuur zat wel aan de verkeerde kant.) (en de bijrijder ook...), want we namen een mooie toeristische route dwars door Snowdonia, waar we verblind werden door de schoonheid van het gebied. In Llanberis hielden we een picknick en Lisa, Sasha en ik waagden ons bovendien nog in het meernaast de leisteenmijnen. Hartfalen en onderkoeling was ons deel, maar de kou verdoofde alle negatieve gedachten.
Hierna was het helaas alweer tijd om de biezen te pakken, en dat deden we dus ook. We stopten de biezen in de achterbak en reden plankgas terug naar Yorkshire, waar het nog veel warmer was dan Wales. Nu nog smelt ik weg achter het beeldscherm. Ach was het maar weer herfst, dan kon ik weer met mijn zuidwester over straat...

Roem

Gisteren was ik op Schiphol. En daar zag ik tot mijn grote verbazing een vliegtuig. (dat is niet zo verbazend op een vliegveld, maar wees niet ongeduldig; het was niet het vliegtuig an sich dat mij verbaasde.) Een KLM toestel(foto van het betreffende vliegtuig) met de naam Annie Romein erop. Fantastisch! Dat moet toch de hoogst haalbare roem zijn. Zeker voor een historicus/ca. Wie had dat ooit gedacht: met de 'Annie Romein' naar Marbella, of Moskou. Ahh... Als ik later groot ben dan...